De weg naar een nieuwe weg...

Over de ondernemende burgemeester van Santa Catarina da Fonte do Bispo

B&B Cas al Cubo ligt ongeveer 200 meter van de geasfalteerde weg, aan een pad dat in het Portugees beschreven wordt als “terra batida” of aangestampte aarde. Het pad is gemaakt van plat gereden rivierklei. Voor dit materiaal wordt geput uit de rivier de Alportel die een paar kilometer verderop stroomt … als er water in staat. Het is goede, vaste aarde met als nadeel dat er flinke rivierkeien in kunnen zitten. Dit materiaal wordt op de weg gestrooid en met een enorme machine stevig aangestampt.  Dat houdt de weg ongeveer een jaar in nette conditie, totdat de slijtsporen toch weer duidelijk worden.

De weg is “eigendom” van de gemeente, hoewel hij over ons terrein loopt. Die gemeente heeft dus ook de verantwoording voor het bijhouden van de berijdbaarheid. “De gemeente” is in ons geval onze lokale “Junta de Freguesia” van Santa Catarina da Fonte do Bispo.  Een Junta kan je vergelijken met een soort stadsdeelraad want in het grote geheel vallen wij onder de gemeente Tavira. Elke Junta heeft een voorzitter, hier heel deftig “Presidente” genoemd en sinds september 2013 hebben wij te maken met de socialistische voorzitter Sr. Carlos Sousa.

Sr. Presidente Carlos is naast zijn werk voor de Junta ook zelf bouwondernemer, dus hij weet hoe de wegen moeten worden onderhouden. Twee winters geleden werd onze weg uitgebreid verbeterd en we hebben weer een tijd prima kunnen rijden. Inmiddels was het weer een “tweesporenbeleid” en er moest nodig iets gebeuren. Maar ja … de Junta is arm.

Rivierkeien in de weg

Een week of drie geleden schrikken we op van een doordringend getoeter voor de deur van B&B Cas al CUbo. Inspectie leert dat de volkswagenbus van de gemeente staat geparkeerd op het pad en onze kwieke Presidente stapt uit. Na de nodige plichtplegingen over het weer en een mail die we hem hebben gestuurd, komt hij ter zake. Ons pad hè .. dat is best slecht aan het worden. Maar ja. Hij heeft geen geld. Allemaal op; het hele budget. En dat is nou wel jammer, want we zijn natuurlijk wel een bedrijf en het is voor onze gasten wel zo fijn als ze een beetje schadevrij en met de bodemplaat van de auto intact  het terrein op kunnen draaien. Dat vinden wij natuurlijk zelf ook.

Dan volgt een voorstel waarvan we niet weten of we er nou hard om moeten lachen of dat het een traan waard is. Want wat heeft onze slimme Presidente bedacht; twee dingen. En die gaat hij nu heel handig combineren. Volgend jaar in september volgen weer de gemeenteraadsverkiezingen in Portugal. Sr. Carlos wil graag worden herkozen. Van mij mag dat, en niet alleen omdat het een aimabele man is die ons in zijn gemeente hartelijk heeft verwelkomt.

Hij is sociaal binnen de gemeente voor de hele bevolking, Portugees en éstrangeiros´ ofwel de buitenlanders. Voor alle ouders met kinderen bijvoorbeeld heeft hij in de zomervakantie, waar door alle werkende ouders als een berg wordt opgezien, voor prima opvang tegen een betaalbaar tarief. En dat is naar onze mening óók de taak van zo´n lokale “regering”. Hij verzorgt feesten en partijen in de zomer, de lijm van de Portugese samenleving; support de scouts, kortom hij doet voor iedereen zijn best.

Sr. Carlos is ook de enige die drie jaar geleden moeite heeft gedaan om zich hier bij ons te komen voorstellen en zijn plannen voor Santa Catarina toe te lichten. Toen hebben we op hem gestemd en dat hoopt hij natuurlijk nu ook weer te bereiken. Er volgen in elk geval wel enige hints in die richting. Eén weg naar zijn herverkiezing lijkt Sr. Carlos ons pad. Hij komt met een schitterend commercieel voorstel wat natuurlijk van geen kanten klopt, maar zo mooi is dat we het niet kunnen helpen en hem bewonderend aanstaren.

De gemeenteshovel aan het werk

Onze Presidente kondigt aan dat hij ons pad gaat herstellen. En niet zomaar met rivierklei en rivierkeien, maar met echt tout-venant. Dat is een soort grof grind -basismateriaal onder asfaltwegen- dat in combinatie met pó de pedra –steenstof, een soort steencement- een harde compacte massa vormt die weinig onderhoud behoeft en goed rijdt. Hij, Sr. Carlos levert het materieel en de manschappen, maar ja …. Geen geld hè. Dus of wij zo vriendelijk willen zijn om het materiaal te betalen. Hij gaat het zelf kopen en halen bij de britadeira (de steenfabriek) en laat de rekening op onze naam zetten.

Een nieuwe weg !

 Heel even weten we dus niet waar we kijken moeten, maar onze presidente is beter voorbereid dan dat. Hij heeft het allemaal al uitgerekend. Het gaat ons maximaal € 350,00 kosten. Dus ondanks het feit dat die kosten natuurlijk normaal gesproken nooit voor ons zouden zijn, gaan we overstag. Dat bedrag is te overzien. En we krijgen er een keurige weg voor terug. De Presidente staat nu zelf hier voor de poort te harken. 

B&B Cas al Cubo is weer probleemloos te bereiken. Hij blij, wij blij en petje af voor de ondernemersgeest van Onze Carlos!

Kak

De werking van een septic tank

Eindelijk, na zes seizoenen, en allerlei elkaar tegensprekende adviezen hebben we besloten onze septic tank eens te laten leeghalen. Hij is wel eens open geweest, in het begin omdat de raarste dingen werden doorgespoeld met verstopping als gevolg, maar eigenlijk hebben we er al jaren geen problemen mee en hij stinkt ook niet. Onder het motto “never change a winning team”, handhaven we dus al zes Bed en Breakfast seizoenen een poep-status quo. Tank dicht houden en niet aan denken.

Wanneer je emigreert naar een land waar de voorzieningen op een wat andere manier zijn geregeld dan in Nederland, ontkom je er niet aan dat je zo af en toe voor verrassingen komt te staan. Eén van die verrassingen voor ons was .. tsja; poep. In het bouwcontract ziet dat er simpel uit. Bij het huis hoort op het Portugese platteland een soort privé riool en “afval”-verwerking in de vorm van een septic tank. Tuurlijk, dachten wij, en we benadrukten bij de bouwer dat we wel in elk geval wel het wc-papier moesten kunnen doortrekken. Dat is in Portugal, met zijn minuscule rioolbuisjes, namelijk helemaal niet vanzelfsprekend. Die tank ligt daar dus al zes jaar. Af en toe gevoed met een bacterieel-biologisch product dat de buizen moet schoonhouden en waarvan de bacteriën ook verzot zouden moeten zijn op toiletpapier en datgene waarvoor dat papier onder andere wordt gebruikt: kak. 

De septic tank zuiger

Op een zonnige vrijdagochtend om twaalf uur, maar een uurtje later dan afgesproken, rijdt Mario met een enorme tractor het terrein op met daar achter een soort sigaarvormige silo. Aan de silo wordt een slang gekoppeld en voortvarend wordt onze septic tank open gedraaid. Een stevige alles-behalve-bloemetjes-geur stijgt op. Opeens heb ik dringend een hark/tuinslang/bezem… iets nodig dat vèr weg ligt van de tank. Mario vertrekt geen spier en begint het filter uit de tank te trekken. 

Boven in een septic tank zit namelijk een filter dat er voor zorgt dat de vaste materie niet naar boven komt drijven maar waardoor het “grijze water” wel kan afvloeien. Dat gebeurt via een pijpje aan de bovenkant van de tank, vlak onder het deksel, waaraan een lange geperforeerde slang is gekoppeld die over een lengte van 100 meter ongeveer anderhalve meter diep onder ons pad is ingegraven. De bomen smúllen er van! De eerste frons verschijnt op het gezicht van Mario na de verwijdering van het filter. Dat is aan de onderkant ook ronduit … goor. Dat hoort kennelijk niet zo, en dat doet weer vermoeden dat de schoonmaak actie geen overbodige luxe is.

Filter wassen

We nemen het filter over, gruwelend, en beginnen met een eerder uitgerolde tuinslang, het ding schoon te spuiten. Gelukkig weten we dat het over een paar dagen gaat regenen! Dan spoelt de aarde ook weer een beetje schoon. Langzaam begint in mijn hoofd een lied te spelen, dat ik er de rest van de dag niet meer uit zal krijgen. “Stank voor Dank” van Robert Long.

Mario ondertussen propt een enorme stofzuigerslang in de septic tank en begint enthousiast aan het legingsproces. Dat verloopt kennelijk niet volgens verwachting want enigszins verbaasd krabt hij zich op het achterhoofd. Ik kan het niet nalaten om te bedenken dat ik wel hoop dat hij straks zijn haar zal wassen onder de douche!  Er is kennelijk een probleem want er moet nog een soort buis uit de tank worden verwijderd zodat Mario kan zien wat het probleem is. Verrassend genoeg ruiken we de tank helemaal niet meer. Natuurlijk verloopt het verwijderen van het extra onderdeel niet volgens plan en er moet een ijzerzaag worden aangerukt, waarna de stofzuigerslang-opening een zicht biedt op de volledige tank. En wat we daar zien verrast behoorlijk. Tot aan de nok toe is onze tank gevuld met een grote compacte klont kak van pakweg 800 liter. Met het “biologisch afbreken” is vast iets mis gegaan, kan ik niet nalaten te denken. Tegen deze half versteende massa staat de stofzuiger alléén machteloos, dus we moeten bijspringen: hoeraaaa! 

Gewapend met een lange bamboestok, normaal gesproken in gebruik om de 

Poep hakken

johannesbrood peulen uit de hoge bomen te meppen, gaan we de massa te lijf. Mario slurpt de losgeslagen brokken op met de protesterende stofzuiger. Die lust kennelijk liever een Olvarit substantie. Langzaam maar gestaag vordert het werk. We krijgen standje op standje. Want een septic moet je elk jaar laten legen…. oepsss. Die informatie hadden wij niet. Bij een goed bacterieel evenwicht ruimt een septic zichzelf toch op?? En hij stinkt nooit dus we voorzagen geen probleem. Enfin, na twee uur peuren en poeren is de tank toch leeg en schoongespoeld. De laatste brokken dinosaurus poep vissen we met een hark (was hij toch nog nodig) onder uit de tank en mikken we verderop in een greppel. Het blijft per slot van rekening organisch materiaal.

We gooien de septic weer vol schoon water, zodat hij niet bij de eerste regenbui niet in elkaar wordt gedrukt door omgeving en we bedanken Mario uitbundig. Met het nummer “stank voor dank” van Robert Long vast in mijn hoofd lig ik een uur later in de martelstoel van de tandarts. Wat een smérige klus en ik weet heel zeker: volgend jaar komt Mario weer!

De gekke kattenvrouwtjes

Een verschoppeling bij Bed en Breakfast Algarve

Er wordt heel fanatiek geklust bij Bed en Breakfast Algarve Cas al Cubo in Tavira. Elke winterstop proberen we er voor te zorgen dat we iets verbeteren aan het B&B of aan de buiten omgeving. Dit jaar is de binnenkant aan de beurt. De kleurige muren hebben van de zon behoorlijk wat te lijden en mogen wel weer eens een fris tintje hebben. En voor de verdere verbeteringen hebben we hulp van een paar stoere Portugezen.

Schilderen in Azulejos

Rogério en Fabio die ons met raad en daad terzijde staan, werken keurig aan een groeiende stapel afval voor de deur. Op de rotonde van de A22 richting Moncarapacho bevindt zich een vuilstort en op een dag besluiten we de troep maar eens te gaan wegbrengen voordat we er niet meer overheen kunnen kijken. Terwijl we sjouwen en sjorren aan brokken gipsplaat, horen we een jammerlijk gepiep. En já hoor, het is weer zo ver. Daar ligt een totaal verwaarloosd baby katje.

Vuilnis-kat

NEE, roepen we meteen tegen elkaar. Het lijkt bij ons al net een kattenfarm.  Alhoewel de gasten er geen last van hebben want onze harige knuffels bevinden zich het grootste gedeelte van de dag slapend in de kelder waar ze hun eigen hoekjes hebben uitgezocht of jagend in de velden rondom het huis. We vinden nog wel eens een afgekloven konijnenpoot voor de deur….. Stoer stappen we weer in de auto en gaan we wat eten bij Resaurante  da Ana in Moncarapacho. Een paar uur later rijden we weer langs die vermaledijde vuilstort en … we kunnen het niet laten. Even kijken of het scharminkel er nog zit. Jawel hoor, een zielig piepend hoopje poes zit trillend op een heuveltje vuil. Veel te klein om voor zichzelf te zorgen. Het ziet er werkelijk niet uit, groezelig, mottig, ongezond. Maar ze is wel vriendelijk en niet echt schuw. Dat kan zo niet. Dus we pakken het beestje op, zetten haar in de achterklep van de auto en rijden naar huis. Het is 14:00 uur.

Om 15:00 uur gaat de dierenarts open. Zonder gezondheidscontrole komt bij ons niets het huis in. Onze eigen poezen zijn allemaal “geholpen” en krijgen elk jaar hun inentingen, dragen netjes vlooien en tekenbanden, enfin het zijn verwende en gezonde krengen. Dat willen we graag zo houden. Poes gaat dus mee naar de dierenarts. Monica een van de dierenartsen van Veterinario Porto Seguro in Olhão, en onze vaste dierenarts, kijkt het kleintje na. Vlooien, wormen (natuurlijk), sinusitis, een ontsteking aan de bovenste luchtwegen, dus antibiotica er in, smeerseltje voor de ogen, en een aids en leukemie test.

bij de dierenarts

Die laatste twee ziekten zijn in Portugal onder katten veel voorkomend. Dat komt door de verwilderde katten die territoriaal met elkaar vechten. In die gevechten dragen ze de zeer besmettelijke ziektes over. Het is een klein bloedtestje. Hoe Monica met behulp van eveneens dierenarts en echtgenoot Raoul bloed uit de adert in het pootje krijgt, is ons een raadsel. Maar het lukt en ze blijkt niet geïnfecteerd met een van beide ziektes. We vragen nog of ze misschien iemand weten die een poesje zoekt ….. ijdele hoop. Poes gaat met ons mee naar huis.

Voorlopig gaat ze wonen in een groot konijnenhok als ware zij een gast bij het bed en breakfast Algarve met een mandje, een kattenbakje en natuurlijk gezond eten en water. De eerste dagen is dat het enige dat ze doet, eten en slapen. Beiden gaan gepaard met een enorm gesnurk, want haar luchtwegen zitten werkelijk helemaal dicht. We beginnen een lobby in de kennissenkring, maar nee, iedereen heeft al een kat. Of twee… of drie. Bovendien zíet onze naamloze madam er niet uit. Dat naamloze houden we overigens een week vol. Dan heet ze op een ochtend opeens Suzy. Je moet toch wat zeggen als je haar roept.

Na een dag of tien wordt ze wat levendiger. Helaas is ze nog steeds te benauwd om zich te wassen dus het blijft een snotkop-voddenbaal. Maar ze is wel erg lief, onafhankelijk en langzaam begint ze te spelen. Haar voornaamste hobby is eten. Na twee weken is het gewicht van de dame verdubbeld van 900 gram naar een kilo en 800 gram. Dat gaat een beetje snel volgens de dierenarts.

De andere poezen reageren minder hysterisch dan we hadden verwacht. In huis heerst gelukkig nog steeds een relatieve rust.

Spelen

We hebben haar nu ruim drie weken. Het konijnenhok beschouwt ze als ´haar huis´ en daar slaapt ze ook ´s nachts. Elke dag gaat het een beetje beter. Haar buikje groeit zienderogen en als ze zich op haar rug gooit om zich te laten knuffelen voelen we een stevig trommelvel. We hopen dat ze met een weekje zo ver zal zijn dat ze zichzelf ook gaat wassen, dat ze daar voldoende lucht voor heeft. Ze begint wel al een beetje te spelen gelukkig. Het wordt langzaam een gewone jonge poes met eigen streken.

Maar de gekke kattenvrouwtjes van Bed en Breakfast Algarve vinden het nu druk genoeg in huis. Hoe schattig Suzy ook is. Wij zoeken een nieuw thuis voor haar. Bij mensen die haar lief vinden en goed voor haar zullen zorgen en die heel veel plezier aan haar gaan beleven want het is een schattig klein lapjespoesje……. met nu nog een hele grote snottebel aan haar neus.

 

"Uitbuiken" na het eten

Een nieuw thuis voor Suzy is de wens van Bed en Breakfast Algarve voor 2016!