zaterdag 11 oktober 2014

Boodschappen op z´n Algarviaans

Wachten voor de kassa.

Heb jij daar nu óók zo´n hekel aan? Je komt net uit je werk, je hebt haast en je moet nog een paar dingetjes hebben bij de supermarkt. Vóór je in de rij van de kassa (je kiest trouwens altijd de verkeerde rij) staat een bejaarde die eigenlijk gewoon boodschappen moet doen buiten het ´werkende mensen spitsuur´. Over het afrekenen van drie pakjes Maria kaakjes en een blik kattenvoer doet je voorganger of voorgangster voor je gevoel een half uur en de kassière heft ook haar ogen wanhopig ten hemel.  Ken je dat? Dan hebben we welgemeend advies voor je: ga NIET in de Algarve wonen!

Ongehaast inkopen doen voor ons B&B heeft van ons aardig wat aanpassing gevergd. En we doen het ook altijd, lekker inefficient, samen. Dat vinden we gezellig. Toen we nog in Nederland woonden, stonden we ook “altijd” in de verkeerde rij en daar ergerden we ons aan de slakjes voor ons. Dát was er hier al heel snel af. De mentaliteit in de supermarkten is anders dan we gewend waren en nu we ons het kunstje eigen hebben gemaakt, is het eigenlijk wel zo relaxed.

Gisteren stonden we in de rij bij één van de supermarkten in de buurt. We zijn nummer drie  en de dame die aan het afrekenen is, realiseert zich plotseling dat ze iets is vergeten. Ze deelt die informatie met de kassière, die ernstig knikt: dát is inderdaad wel een essentieel ingrediënt voor .. maakt niet uit wat. Ga dat dan nog maar even halen. Op haar dooie gemakje kuiert de dame in kwestie de winkel weer in. Daar komt ze nog een vriendin tegen die uitgebreid gezoend moet worden, maar ja ze staat al voor de kassa dus …ja, ja, ga maar. Haastige spoed is zelden goed. De kassière begint een geanimeerd gesprek met nummer twee in de rij, een oude dame die maar een paar boodschapjes heeft verzameld in haar mandje.

Mevrouw één komt terug sloffen met een pak halfvolle melk. Ja, de koeling is inderdaad helemaal achterin de zaak. Inmiddels sluit zich een vierde persoon achter ons aan in de rij. Dát is een reden voor de dame achter de kassa om in actie te komen.  Drie in de rij is ok, vier in de rij betekent nieuwe kassa open. Direct wordt er gebeld en de eerstvolgende in de rij wordt persoonlijk aangewezen om de eerste te zijn bij de nieuwe kassa. Geen ellebogenwerk werk, niemand ´op scherp´ om eens lekker voor te dringen. Portugezen zijn een bedaard en zeer beleefd volk. Wij hebben onze boodschappen al voor een deel op de band, dus de heer achter ons schuift een kassa op. 

Geld tellen
 Dan is de oudere dame voor ons aan de beurt om af te rekenen. Gedurende het scannen van de producten gaat het gebabbel vrolijk door. En als het op betalen aan komt, keert ´oma´ doodgemoedereerd haar hele portemonnee om voor de kassière, die even rustig begint met het uittellen van alle stuivers, dubbeltjes  en eurocenten. Want ja hoor, daar kan je in Portugal nog gewoon mee betalen. En ondertussen schieten wij grinnikend wortel. We zijn het inmiddels wel gewend. Als het verschuldigde bedrag keurig in rijtjes naast de kassa ligt, laat de kassière nog even zien aan de ´donateur´ dat het toch écht klopt wat ze heeft uitgeteld en de rest verdwijnt weer cent voor cent in de geslonken geldbuidel. Het afrekenen heeft plaatsgevonden, maar het gesprek is nog niet af, dus ook daar moet nu een eind aan gebreid worden. En dan mogen wij.

We weten het inmiddels en staan nooit meer in de verkeerde rij, we babbelen met de andere wachtenden, met de dame of heer achter de kassa, en de hele rij achter ons wacht geduldig en zonder morren als we een meloen vergeten zijn en nog snèl even de winkel in rennen (wij rennen) omdat we beiden dachten dat de ander die toch écht in het karretje had gelegd.


En om eerlijk te zijn, is het wel zo rustig.