of: let op de elektricien!
De
afspraak met onze aannemer was dat ons huis uiterlijk op 23 december 2010 klaar
zou zijn. Aangezien we de tweede helft van 2010 elke maand een aantal dagen de
bouwvorderingen ‘ter plekke’ volgen, hebben we er al een hard hoofd in. Wanneer
hij ons na verschillende keren vragen toch verzekert dat het uiterlijk 17
januari gaat worden, plannen we onze emigratie voor een week later. Als we
aankomen is er natuurlijk niets klaar. We trekken tijdelijk in een appartement
van de aannemer.
Eind
februari zijn we het zat. We pakken onze spullen op en verhuizen naar ons eigen
huis. We nemen, met 3 poezen, onze intrek in de enige kamer die al stromend
water en toilet heeft en volgen de bouw op de bouwplaats. De bouwvakkers moeten
wel even wennen aan het feit dat we de hele dag roepen ”deur dicht, de poezen
mogen niet naar buiten” en ‘voeten vegen’ maar het zijn schatten en over het
algemeen verloopt alles traag maar prima. Ze vragen netjes of ze naar binnen mogen
en vertellen wat ze gaan doen. We kunnen er echt niet over klagen.
 |
| B&B Algarve, 'onze' bouwvakkers |
Naarmate
‘onze jongens’ langer in en uit lopen worden ze steeds meer onderdeel van de
inboedel. Je hebt ze niet meer zo in de gaten. Op een dag leidt dat tot een gekke
gebeurtenis. Wij hebben een elektricien, annex loodgieter, Fernando. Fernando
zie je nooit bewegen; hij zít overal te werken, is op de raarste momenten weg
en de helft van de tijd heb je geen idee of hij er is en waar hij mee bezig is.
Je mist hem ook niet als hij er niet is. Dat leidt op een ochtend tot het
volgende.
 |
| Fernando 'zit te werken' |
Ik neem een douche en sta daarna in mijn blote kont lekker de grote pot
hammam bodysmurrie van Rituals (van mijn nicht gehad op ons afscheidsfeestje) eens
uitgebreid op mijn benen te smeren. Linkerbeen uitgestrekt op de rand van het
bad, licht voorover gebogen en smeren maar. Opeens wordt de badkamerdeur met
een ruk opengetrokken en daar staat Fernando (was die in het pand dan?) mij
enigszins schaapachtig edoch verlekkerd aan te staren. 'Oh, ik wist niet dat je
hier was’. Mijn wederhelft is de computers aan het installeren dus die is niet
snel genoeg om de situatie te redden. Tergend langzaam mompelt Fernando
‘desculpe’ (sorry) een schuift de deur weer dicht. Ik schaam me te pletter.
Daarna doen we ALTIJD de badkamerdeur
op slot. En Fernando? Die heeft iets te vertellen in de kroeg ’s avonds. Over vrouwen die zomaar naakt in de badkamer staan
als je aan het werk bent. Hij bleek achteraf overigens de elektrische installatie
te testen. Daarvoor was het nodig de badkamer lichten in onze studio aan- en
uit te doen. En dat vraag je dan niet even…. Je rukt gewoon de deur open. Hij heeft me nog wel weken glazig aangestaard
…
