Ofwel: een
bezoek aan de dierenarts
Onze poezen
zijn meeverhuisd. Vanuit Vinex locatie
Saendelft naar ‘de campo’, ofwel het
Algarviaanse platteland in Santa Catarina da Fonte do Bispo. En de dames en
mijnheer vinden het super in muisrijk Portugal.
Overdag zijn ze onzichtbaar. Ze slapen in de kast, onder het bed of in
de koele garage. Maar zodra de zwaluwen het druk krijgen met het vangen van
allerhande insecten, worden ze wakker en gaan ze ‘op jacht’. Daar moesten wij dan nogal om lachen; die
mutsen hebben nog nooit meer gevangen dan hun zelfbedachte schimmetjes. Die
hebben niet eens instinct! Dat dachten wij althans.
Mollie en haar favoriete doosje |
We hebben een
stel onverbeterlijke blikvoer katten. Dat dachten we in ieder geval. Normaal
gesproken geeft de poezenmaag precies de klok van half zes aan, waarna uit alle
hoeken en gaten geeuwende poezenbeesten tevoorschijn komen. Zij werpen een
serie smekende blikken op ons, vergezeld van een klagelijk gemiauw uit drie
weldoorvoede kelen: zó’n honger! Wij komen dan met een blik welriekende smurrie
aansnellen en na het eten verdwijnt het kattenvolk naar buiten om pas ’s
morgens tegen 04:00 uur luidkeels te gillen onder het slaapkamerraam:
‘laamedrin! En wel NU”.
Gisteravond
na het eten verdween onze Mollie als altijd naar buiten. Tegen de gewoonte in
bleef ze voor ons heen en weer dralen en onder het uiten van klagelijk gemiauw groef
zij zinloos gaten waar zij doelloos met trillende staart boven hing. Wij
schoten meteen in de stress. Blaasontsteking, nierstenen, en allerlei andere mogelijkheden
passeerden de revue. Mollie bleef klagelijk jammeren. Dat werd dus een rondje
‘Clinica Véterinario’ en de eerste kennismaking met onze Portugese dierenarts,
dokter Raoul in Olhão.
Op weg naar
de kliniek poepte Mollie verontwaardigd in de kattenkooi. Geen darmprobleem
dus? In de kliniek konden eerst dokter één en vervolgens dierenarts twee niets
vinden, waarna dokter Raoul zelf ter onderzoekskamer verscheen. Hij kneep,
voelde, drukte, maar vond ook niets vreemds in de Mollenbuik. Nou ja, “vet” zei
hij nog wel heel streng. Teneinde toch uitsluitsel over de oorzaak van het
vreemde gedrag te krijgen, werd Mollie onder het röntgen apparaat geschoven. Na
vijf minuten mochten we komen kijken wat
de foto liet zien.
Drie
dierenartsen staren met open mond naar de buik van onze (voormalig) suffe
huiskat. Mollie blijkt ernstig last te hebben met poepen omdat zij teveel muizen,
vogels en hazen verorbert. Het hele maag- darmsysteem zit vol met stukjes bot.
En die moeten er gewoon via de natuurlijke weg uit: auw! De dierenartsen hebben
nog nooit zo’n jachtbuik gezien. Op de vraag of we veel lijkjes vinden moeten
we ontkennend antwoorden. Nou ja, vanmorgen lag er wel een professioneel
gefileerde hazenbout voor de deur, maar dat gebeurt toch niet vaker dan één
maal per week. En dat blijkt ook wel. ‘Onze
Mol’ vreet kennelijk alles op, met huid en haar.. èn met botjes dus. Ze heeft
overduidelijk niet meegekregen dat het jachtseizoen in de Algarve loopt van
vier september tot half maart.
Er is dus
niets ernstigs aan de hand. Het is een ‘dieetaire’ kwestie. Verandering van
spijs doet duidelijk wel eten, maar niet poepen. Eén röntgenfoto en een tube
zalf om de ontlasting wat te versoepelen verder (en € 63,45 armer) staan we
opgelucht weer buiten. We zijn stiekum best een beetje trots op onze ‘suffe
blikvoerkat-af’. Mollie is ingeburgerd!