maandag 26 september 2011

Indigestie

Ofwel: een bezoek aan de dierenarts

Onze poezen zijn meeverhuisd.  Vanuit Vinex locatie Saendelft naar ‘de campo’,  ofwel het Algarviaanse platteland in Santa Catarina da Fonte do Bispo. En de dames en mijnheer vinden het super in muisrijk Portugal.  Overdag zijn ze onzichtbaar. Ze slapen in de kast, onder het bed of in de koele garage. Maar zodra de zwaluwen het druk krijgen met het vangen van allerhande insecten, worden ze wakker en gaan ze ‘op jacht’.  Daar moesten wij dan nogal om lachen; die mutsen hebben nog nooit meer gevangen dan hun zelfbedachte schimmetjes. Die hebben niet eens instinct! Dat dachten wij althans.  
Mollie en haar favoriete doosje

We hebben een stel onverbeterlijke blikvoer katten. Dat dachten we in ieder geval. Normaal gesproken geeft de poezenmaag precies de klok van half zes aan, waarna uit alle hoeken en gaten geeuwende poezenbeesten tevoorschijn komen. Zij werpen een serie smekende blikken op ons, vergezeld van een klagelijk gemiauw uit drie weldoorvoede kelen: zó’n honger! Wij komen dan met een blik welriekende smurrie aansnellen en na het eten verdwijnt het kattenvolk naar buiten om pas ’s morgens tegen 04:00 uur luidkeels te gillen onder het slaapkamerraam: ‘laamedrin! En wel NU”.

Gisteravond na het eten verdween onze Mollie als altijd naar buiten. Tegen de gewoonte in bleef ze voor ons heen en weer dralen en onder het uiten van klagelijk gemiauw groef zij zinloos gaten waar zij doelloos met trillende staart boven hing. Wij schoten meteen in de stress. Blaasontsteking, nierstenen, en allerlei andere mogelijkheden passeerden de revue. Mollie bleef klagelijk jammeren. Dat werd dus een rondje ‘Clinica Véterinario’ en de eerste kennismaking met onze Portugese dierenarts, dokter Raoul in Olhão.

Op weg naar de kliniek poepte Mollie verontwaardigd in de kattenkooi. Geen darmprobleem dus? In de kliniek konden eerst dokter één en vervolgens dierenarts twee niets vinden, waarna dokter Raoul zelf ter onderzoekskamer verscheen. Hij kneep, voelde, drukte, maar vond ook niets vreemds in de Mollenbuik. Nou ja, “vet” zei hij nog wel heel streng. Teneinde toch uitsluitsel over de oorzaak van het vreemde gedrag te krijgen, werd Mollie onder het röntgen apparaat geschoven. Na vijf minuten  mochten we komen kijken wat de foto liet zien.

Drie dierenartsen staren met open mond naar de buik van onze (voormalig) suffe huiskat. Mollie blijkt ernstig last te hebben met poepen omdat zij teveel muizen, vogels en hazen verorbert. Het hele maag- darmsysteem zit vol met stukjes bot. En die moeten er gewoon via de natuurlijke weg uit: auw! De dierenartsen hebben nog nooit zo’n jachtbuik gezien. Op de vraag of we veel lijkjes vinden moeten we ontkennend antwoorden. Nou ja, vanmorgen lag er wel een professioneel gefileerde hazenbout voor de deur, maar dat gebeurt toch niet vaker dan één maal per week.  En dat blijkt ook wel. ‘Onze Mol’ vreet kennelijk alles op, met huid en haar.. èn met botjes dus. Ze heeft overduidelijk niet meegekregen dat het jachtseizoen in de Algarve loopt van vier september tot half maart.

Jachtkat Mollie


Er is dus niets ernstigs aan de hand. Het is een ‘dieetaire’ kwestie. Verandering van spijs doet duidelijk wel eten, maar niet poepen. Eén röntgenfoto en een tube zalf om de ontlasting wat te versoepelen verder (en € 63,45 armer) staan we opgelucht weer buiten. We zijn stiekum best een beetje trots op onze ‘suffe blikvoerkat-af’. Mollie is ingeburgerd!