Golf: ons nieuwe project.

Want “als het vuur gedoofd is, dan komen de wolven”

Het runnen van een Bed en Breakfast is een grotere klus dan we ons van tevoren hebben gerealiseerd. De eerste twee jaar ben je bezig met het bedenken hoe je het je gasten zo veel mogelijk naar de zin kunt maken (dat houdt overigens nooit op), met het organiseren van ontbijt, schoonmaak, boekhouding, vergunningen, diners, en wat er verder voorbij komt. 

diner bij B&B Cas al Cubo

Het wennen aan het werken met je geliefde is ook een niet te onderschatten klus. Zo af en toe  stonden we met stoom uit onze oren tegenover elkaar in de keuken terwijl we op het terras bij de gasten onze liefste glimlach tevoorschijn toverden. En dat voor twee mensen die voor hun emigratie eigenlijk nooit een meningsverschil hadden. Het was even wennen...

Inmiddels is die eerste leerperiode voorbij. We zijn gewend aan elkaars totaal verschillende werkmethoden, hebben de taken goed gescheiden en redelijk efficiënt ingericht (denken wij) en dan gaat het hoofd weer werken. Het moet per slot van rekening niet allemaal té makkelijk worden. Dan gaat de verveling toeslaan en zoals Acda en De Munnik dat zo mooi zingen: “als het vuur gedoofd is, dan komen de wolven”. En die moeten we hier vooral buiten de deur houden. Een nieuw project is dan het beste antwoord. Zowel voor ons als voor het B&B. Nieuwe dingen bedenken en uitwerken blijft het leukste dat er is. En de zomer is de mooiste periode om na te denken over de zonnige Algarviaanse winter die daar onveranderlijk altijd weer op volgt.

Vorige zomer zijn we begonnen met iets dat ons zelf na aan het hart ligt: het opzetten van goede wandelweken. De Algarve, we kunnen het niet vaak genoeg zeggen, is zo’n 9 maanden per jaar (als het niet te heet is) een fantastisch wandel gebied met geheimzinnige paadjes, prachtige valleien en panorama’s die je normaal alleen in een reisgids ziet. Maar ja, vind die plekjes maar eens wanneer je een weekje de Nederlandse of Belgische winter ontvlucht...

Dat hebben wij nu dus gedaan voor onze gasten, we hebben het in een pakket gestopt samen met een auto, lunches, een paar diners (dan hoef je de deur niet uit met je vermoeide benen), een GPS apparaat om niet te verdwalen en een heeeeeleboel wandelroutes waar je uit kunt kiezen. Een week helemaal op maat. Jouw maat wel te verstaan. En de gasten die dat pakket hebben geboekt het afgelopen voorjaar waren er erg over te spreken. Dus dat blijven we lekker doen voor hopelijk nog veel meer wandel-enthousiasten. Deze winter gaan we het aantal routes nog eens heerlijk uitbreiden. Zo maak je van je hobby gewoon je baan! 

Wandelen in de Algarve

 Enfin, dat project loopt en daar hebben we nu wat ervaring in opgedaan. Dus de afgelopen maanden hebben we gebrainstormd, samen en met vrienden, wat we deze winter eens als uitdaging kunnen aanpakken. Wat hebben we de afgelopen jaren gehoord en gemerkt aan onze gasten waar wij een service uit kunnen filteren die weer een hoop mensen een mooie vakantie kan bezorgen. En we kwamen uit bij .... golf.  

Nee. We hebben allebei nog nooit een golfclub in onze handen gehad. En wat ik nu ga zeggen klinkt heel raar, want we hebben als openingsgeschenk van ons B&B in mei 2011 (!) een gratis golfles aangeboden gekregen. Wij hebben ons nog nooit gewaagd aan deze sport waar we inmiddels zo veel enthousiaste verhalen overhebben gehoord. Eerlijk gezegd heb ik eigenlijk geen idee waarom. Dat maakt echter het opzetten van golf arrangementen wél een interessant project. We beginnen echt van het nulpunt. Gelukkig hebben we hele enthousiaste hulp van Birgitta en Romano. Nu het buiten 39 graden is en wij in de luchtstroom van de fan binnen schuilen, is dat het project waarvan de laatste puntjes op de i komen.

Eigenlijk begon het allemaal met onze golfende broer/zwager, die we nauwelijks zien wanneer hij bij ons logeert. Hij vliegt om half acht ’s morgens de deur uit, zijn broodje nog half uit zijn mond hangend, om Castro Marim of Benamore te bezweren. En komt uren later ofwel heel gelukkig of zachtjes grommend weer binnen, afhankelijk van de dagresultaten.  Er komt een hoop drive en emotie kijken bij deze sport. Hij is wel heel enthousiast en gedreven.

Onze échte  eye-openers zijn twee vriendenstellen die in september 2014 lekker een week vakantie komen vieren. Het zijn golfers en ze willen ook graag gewoon een paar keer ontspannen 18 holes wilden lopen. Geen lessen, niet in een all-inclusive resort. Gewoon relaxed, met een broodje mee, en een mars voor de broodnodige energie. Verder willen ze gezellig uit eten, stadjes bezoeken en genieten van het strand. Een combi-vakantie dus, die is opgebouwd rondom een paar bezoeken aan een paar van de schitterende 18 holes banen in onze omgeving. Zij hebben ons op het spoor gezet van het concept dat we nu hebben uitgewerkt.

Golfvakantie Algarve 

We starten met het verzamelen van feedback van de golfers die hier zo af en toe natuurlijk langs komen. Zo weten we nu ongeveer welke baan welke uitdaging biedt en wat de bijzonderheden zijn per baan. En durven we tegenwoordig zelfs wat advies te geven.

Via een bedrijf kunnen we clubs huren voor onze gasten die dan ook nog hier aan huis worden geleverd. Als je een goede speler bent, leren we, heb je andere clubs nodig dan wanneer je begint. En zo krijgen we langzaam een beeld.

Dan blijft de laatste horde over. Want hoe regel je nu al die golfbanen, bij voorkeur ook nog tegen een beetje fatsoenlijk tarief voor je gasten. Wat we niet zien zitten, is om bij elke aanvraag zeven banen te moeten afbellen en te gaan pingelen over het tarief. Wat we dus nodig hebben is een partner met goede tarieven. Maar ja … wie gaat er nou in zee met een klein B&B dat niet louter en alleen is gespecialiseerd in golf.

Het was even zoeken, en het is ons gelukt. We kunnen als partner aan de slag met de grootste golf touroperator in de Algarve. We krijgen een login voor de site en kunnen rechtstreeks tee-times boeken op alle banen in de Algarve. Tegen een zeer concurrerend tarief.  En daar zijn we best een beetje trots op! Onze gasten hoeven maar één mailtje te sturen en we kunnen alle banen aanbieden en de beste tarieven opzoeken. 

Dit verhaal vertelden we gisteren ook heel enthousiast aan Georgete, onze strenge boekhoud-meesteres ofwel accountant. Die me halverwege het verhaal in de rede valt met een ‘maar dat mag helemaal niet’. Huh...... Is dan mijn reactie; en wromdawelnie?? En van wie in vredesnaam?

Enfin, in de beschrijving van onze bedrijfsactiviteit bij onze grote vrienden van de belastingdienst (makkelijker kunnen we het best wel maken, maar dat doen we lekker niet!) is de activiteit  golf arrangementen niet opgenomen. Nóg niet, dat begrijp je. Want het blijkt een administratieve hobbel. En vast ook wel weer een financiële. Over drie weken zijn we er helemaal klaar voor. En tot die tijd doen we het gewoon een beetje stiekem.

Palavres

Taalonderwijs door onze gasten

Begin 2011 emigreerden we naar Portugal om daar ons bed en breakfast te beginnen. Onze ‘roots’ liggen respectievelijk in Rotterdam en Krommenie. Een verrassend verschil in taal, dat bleek toen we gingen samenwonen in Noord-Holland. Het duurde toch een paar jaar voor Kathleen moeiteloos ‘de kluft’ nam, een ‘pulletje en een duiker’ herkende en een ‘prokie’ voor me haalde (en met het goede object terugkwam) als ik het vroeg. 

Het heeft zelfs langer geduurd voordat wij het eens waren over de betekenis van en het verschil tussen een ‘koekje’ en een ‘kaakje’.

Hier in Portugal verwachtten we vooral Portugees te gaan leren. Bij voorkeur nog snel ook, dat vereenvoudigt de communicatie hier in het dagelijks leven. Inburgeren, dát willen we. Dat we van onze gasten nog zóveel Nederlandse en Vlaamse woorden en uitdrukkingen zouden leren, hadden we niet ingecalculeerd. Dan hebben we het nog niet eens over de woorden en uitdrukkingen die ontstaan binnen ons werk. 

Het is grappig dat wij niet de enigen zijn die dat hebben ontdekt. Twee weken geleden ontvingen we via de mail van gasten die net vertrokken waren hun talige  gedachtenspinsels uit het vliegtuig op weg naar huis. Die bestonden uit een lijstje met woorden, opgedaan gedurende hun tiendaagse vakantie bij B&B Cas al Cubo. Onze eigen casalcubo-speach komt natuurlijk voort uit ons werk en vooral uit de fantastische woorden en uitdrukkingen uit het vocabulaire van onze gasten of uit conversaties tussen de gasten die we opvangen. Die blijven vervolgens in het systeem hangen en gaan deel uitmaken van onze eigen taal. Wij leiden een beetje aan papegaai-syndroom.  Hier volgen een paar voorbeelden.

Misschien is dit een gevaarlijke opmerking, maar het Vlaams is toch een veel mooiere en meer beschrijvende taal dan het Nederlands. Onze eerste ervaring met het Vlaams was de volgende: twee hele lieve Belgische gasten waren nogal onbewust avontuurlijk ingesteld. Midden in de nacht reden zij over donkere bergweggetjes terug naar ons B&B vanuit een leuk restaurant in de buurt en zij “geraakten spontaan verloren”!  We moesten toch twee keer vragen (nou ja, ’t wás laat…) wat ze precies bedoelden. Sindsdien zijn wij nooit meer verdwaald. Wij geraken ook verloren. Dat is verdwalen zonder ruzie en wat wil je nog meer… Dat verdwalen kan hier gelukkig nog probleemloos aangezien Garmin en TomTom onze prachtige geitenpaden routes nog niet allemaal in kaart hebben. Als wij overigens de TomTom zoeken, is die niet te verwarren met een navigatie. Dat is namelijk de jongste telg uit onze katten familie, vernoemd naar de buurman die hem aan onze zorg toevertrouwde.

Van een ander echtpaar uit Vlaanderen dat ons bezocht, vond de vrouw kennelijk van zichzelf dat zij te dikke billen en/of te korte benen had. Na een fikse wandeling langs de rivier Guadiana waarbij zij een geitenhoeder met zijn kudde waren tegengekomen deelde ze ons ’s avonds mede dat geitjes toch echt haar favoriete dieren waren. Ze was er zelfs jaloers op, want in tegenstelling tot haarzelf hadden die ‘lang poten en een smal gat’. En wie wil dat nou niet?

Een ander Vlaams gezin logeerde bij ons. Bij het ontbijt is het altijd mogelijk om een eitje te bestellen. Kathleen maakt ze ter plekke en ze landen kakelvers en warm op je bord. Edoch toen de jongste zoon van het gezin mij in onvervalst dialect (en met een snoet waar je aan kon zien dat hij me in de maling nam) om een ‘poaerdenoach’ verzocht, moest ik toch twee keer vragen wat hij zei. Ik was zijn moeder uiterst dankbaar toen zij uitlegde dat een ‘paardenoog’ West-Vlaams dialect is voor een spiegelei.

 In de categorie eieren hebben we er overigens nog een paar. Bij B&B Cas al Cubo bestel je na een paar dagen naast het paardenoog een wedstrijd-ei, een technisch ei of gewoon prutje bij het ontbijt. En natuurlijk hoort daar een “zjoat” bij …. of lekker een kopje thee.

Tegenwoordig bieden we voor de dierenliefhebbers onder ons ook de mogelijkheid aan om tochten te maken met een Pezel.  Een hele lieve Pezel, vertrouwde één van onze gasten ons toe, die overduidelijk erg genoten had van de tocht. Wij zijn blij dat het muildier niet begreep dat het over hem ging.

Niet alleen onze Vlaamse vrienden kunnen het overigens. Twee meesters in de zelf-uitgevonden woorden en uitdrukkingen brachten hun vakantie bij ons door. Op een ochtend na het ontbijt besloot onze gaste dat het tijd werd om eens lekker naar het strand te gaan.  Echtgenoot was het daar op zich mee eens, maar houdt er overduidelijk niet van om te worden opgejaagd. Wij hoorden hem namelijk half verschrikt vragen ‘voel ik een geweer in mijn rug’? En die uitdrukking is sinds dat moment in ons vocabulaire gebakken. Net als de nieuwe ‘slangenlullenleren’ sandalen die heerlijk lopen nadat je er een tijdje de branding mee hebt getrotseerd.  En wat te denken van de schoenen van (onvervalst Amsterdams)  ‘Chinees pikkenleer’ die hier overal in de etalages prijken. Nou ja, volgens één van onze gasten dan.

Ook de laatste die ik wil delen is een echte topper in de streektalen. We hadden vrienden op bezoek en die hielpen een handje of drie mee in huis, in de tuin en met het opruimen van het terrein. Op een zeker moment werd mij toegeroepen of we hier ook de beschikking hadden over een ‘kluitenruiver’… echt NOOIT van gehoord!  Wat geef je dan voor antwoord?

Om niet voor gek te staan, heb ik nog even overwogen om te zeggen dat hij waarschijnlijk achter de kluft lag. Uiteindelijk toch maar aangegeven dat ik geen idee had wat hij van me wilde hebben.

Als zich onder onze lezers Stolwijkers bevinden, hebben die al minachtend hun neus opgehaald over zoveel onkunde.  ‘Hollanders’ gebruiken gewoon een hark namelijk.  Wij zijn overstag, want een ‘kluitenruiver’ is inmiddels ingeburgerd.   

Taal is genieten. We blijven woorden, uitdrukkingen en gezegden sparen. Onze dank voor alle bijdragen aan het algemeen beschaafd casalcubo´s! 

NB: Op algemeen beschaafd Algarvs studeren we nog. Ook daar maken we goede vorderingen. Te oordelen naar de blikken die ik af en toe krijg bij onze bakker in Santa Catarina, sparen ze daar mijn zelf verzonnen Portugese uitdrukkingen.

José en de bilspleet parade

De nieuwe watertank – deel 2

Op maandag 23 februari verlieten we bouwopzichter José toen hij met een emmertje trachtte de verstevigingspalen voor de betonnen watertank-bak in het cement te zetten.  Het duurde even, maar uiteindelijk lukte het. Op dinsdag de 24^e belooft hij terug te komen. En inderdaad, om 08:40 tuft het ´bakkie´ ons terrein op. Drie mannen klauteren uit de cabine en beginnen eerst uitgebreid de afzakkende werkbroeken op te sjorren. Het belooft een spannende dag te worden.

Vandaag zal op de cementvloer een muur worden gebouwd die de druk van de aarde op de nieuwe watertank moet tegenhouden. Zo zullen we nooit meer een indeukende tank hebben en dus ook geen water-stress. Twee man zet de betonmolen aan, natuurlijk komen ze zeuren om een trap en om een waterslang, want zelf materiaal meenemen daar hebben ze nog nooit van gehoord. Dan laat één van de heren zich in de kuil zakken en het bouwen begint. 

José geeft aanwijzingen

Steen voor steen geven ze de ´blocos´ zoals de betonstenen worden genoemd, aan elkaar door en iedere keer dat ze bukken wordt ons een blik vergund op een harige bilspleet. Die werkbroeken zijn natuurlijk niet blijven hangen in de opgehesen stand. De verleiding is enorm om er een prachtige foto van te maken, maar we houden ons in.  En eerlijk is eerlijk,  Fernando en Miguel werken keihard.  ´s Avonds is de muur een heel eind af. Er moeten nog twee steun-pijlers worden gebouwd en we ontdekken dat ze geen draadijzer in de muur verwerken voor de versterking. Hmmmmmm, een telefoontje naar de aannemer dus. Je moet ook óveral zelf op letten!

Zúcht, zegt de aannemer aan de telefoon. Waarom wil je een versterkte muur? Nou ehhhhh…..zodat we er zeker van zijn dat hij nooit meer kan instorten misschien?  Oh ja, aardig argument. En de volgende dag worden vijf draadijzers geleverd van 10 mm dikte. De muur zal worden voorzien van een cement rand, versterkt met draadijzer. Opzichter José, zowaar wederom op tijd present,  commandeert onderhand ´zijn personeel´ heen en weer. Met veel handgebaren geeft hij aan wat er allemaal moet gebeuren, terwijl hij zelf geen spier beweegt. Nou ja, behalve de kaakspieren om te eten (zie buik en volgens de bouw-roddels om veel, veel rode wijn te drinken….)  en te commanderen.

Bekisting voor de palen

Fernando en Miguel trekken achter zijn rug rare gezichten naar ons. Wij hebben het vermoeden dat ze overal ´ja´ op zeggen en vervolgens precies doen wat hen zelf goed lijkt. 

Cement storten

 José weet álles, ja álles van bouwen, en schilderen … en planten, en politiek, en enfin, eigenlijk elk onderwerp. En dat is best irritant. We hebben een klein lek in een koppeling bij de pomp in het ´waterhok´ en we draaien de koppeling vast. Bolle José wringt zich het nauwe hok in en begint omstandig uit te leggen dat (natuurlijk, want het is niet door zijne keizerlijke bouwvalligheid zelf gedaan), alles fout is aangelegd. En bovendien zit er een verkeerd dak op het hok. Ik loods hem maar snel naar buiten, voor de verleiding hem met een moersleutel op zijn kop te rammen te groot wordt. 

Eenmaal buiten commandeert hij ´zijn´ mannen nog een rondje om de cementmolen en dan ontdekt hij dat ik óók iets aan het doen ben. Er wordt een irrigatie hok in de verf gezet. Het is niets bijzonders, gewoon een verfrol die heen en weer gaat over een vlakke muur. Ook dát schijn je verkeerd te kunnen doen. Ik wel althans, volgens de verf expert. De broek wordt weer eens ferm opgehesen, en dat was wel weer even nodig ook, de rol wordt uit mijn hand gerukt en stevig in de verf gedoopt. Hij zal ´het vrouwtje´ wel eens even voordoen hoe je een muurtje schildert. Gelaten laat ik het ongevraagde en ongewenste advies over me heen komen. Ik overweeg nog even om te vragen of hij ´t misschien helemaal wil doen, want bij de watertank-muur is hij uit gecommandeerd. Dat loopt vanzelf. Nu is hij BELANGRIJK. Hij zal die meisjes wel eens wat leren! 

De laatste loodjes ...

Op vrijdag middag staat god zij dank de muur, is het draadijzer aangebracht en ondanks het feit dat de bijdrage van José  beperkt is gebleven tot verbaal geweld, moet op zaterdag alleen de bekisting nog maar van de rand af worden gehaald. We halen opgelucht adem; het was een doodvermoeiende week! En dan te bedenken dat we geen steen hebben opgetild.  

De tank wordt geplaatst

 Het cement laten we een week drogen. Op 9 maart laat onze onmisbare João, de shovel-man de nieuwe tank professioneel en zonder omhaal in het daarvoor gebouwde omhulsel zakken. De tank wordt probleemloos aangesloten door Rui, die natuurlijk ook koppelingen en slang van ons bietst, maar dat zijn we inmiddels wel gewend. Op dinsdag en woensdag wordt het gat opgevuld met een mengsel van zand, cement en pó, een soort steengruis. De omgeving weer netjes gemaakt door onze João en Virgilio en op donderdag wordt de weg ´aangeheeld´. Het gaat snel, efficiënt, er wordt niet gecommandeerd, we krijgen geen ongevraagd advies ….. nou ja, een beetje dan, en de broeken passen. Het is een verademing!  

De nieuwe tank is geplaatst en alles werkt. 

De nieuwe tank

Ezels: een dag vol ´soulful eyes´

Een bijzondere natuurwandeling

Soulful eyes

Mijn definitie van een paard: een groot stampend, schijtend en briesend beest alwaar bij voorkeur met een grote boog omheen gelopen moet worden.

Het verschil tussen een ezel en een paard is in dit licht te verwaarlozen dus die scharen we gemakshalve maar onder dezelfde definitie. 

Hierbij biedt ik mijn welgemeende excuses aan de paardenliefhebbers onder onze lezers. Ik heb me vergist! En dat gebeurt niet vaak ….. vind ik zelf.

Het is ´klusweek´ bij bed en breakfast Cas al Cubo in een momenteel zonnige Algarve. Drie lieve vrienden helpen ons een week met snoeien, metselen, buitendouches aansluiten, verven en alle andere zaken die bij het voorjaar en de opstart van een nieuw seizoen horen. Dat hadden er absoluut vier moeten zijn maar mijn beste vriendin is helaas ziek geworden. Zo´n kluswerk, daar zijn we vorig jaar mee begonnen, per ongeluk min of meer als grapje. En dat is erg goed bevallen. Toen hebben we ook één ´rustdag´ ingebouwd, met een activiteit. Want het moet natuurlijk niet al te rustig worden. Dus dat doen we dit jaar weer. Maar wat gaan we doen?

 Deze inleiding brengt H, K en B met ons in Barão de São João bij de ezels van Inge en Nell van ezel opvang en coaching bedrijf Donkeymotion. Wij gaan op ezel wandeling. 

Welke malloot  gaat er nu met een ezel wandelen zal je denken. Zeker gezien mijn bovenstaande definitie. Misschien behoeft het enige introductie van onze vrienden om te begrijpen hoe we toch op dit onwaarschijnlijke uitje zijn gekomen. H is een onverbeterlijke optimist met een grote nieuwsgierigheid naar het onbekende en bovendien paardenliefhebber. B heeft de energie en het goede humeur uitgevonden en verbeterd en wil alles proberen. K verklaart dat alles analytisch en wetenschappelijk. En wij … tsja, ik weet het niet zo goed. Zelfkennis schijnt niet de beste te zijn en daar laat ik het bij. De ezels leken ons voor alle drie de dames een onverwachte excursie, ergo dat gaan we doen. 

Wandelvrienden

 We spreken af met de dames van het ezel opvangcentrum dat wij de picknick lunch meenemen, waar voor H overigens een hele avond in de keuken staat, en we springen in de auto voor de reis van 80 kilometer naar het westen van de Algarve. Het lijkt wel een schoolreisje van 5 giechelende bakvissen. We hebben geen idee wat we moeten verwachten. Hoezo zijn de ezels van Donkeymotion ´gered´ en wat betekent het, dat een ezel ´in je ziel´ kan kijken. Licht zweverig, dat wel. Een beetje in de puber modus stappen we uit bij de dames van Donkeymotion.  

We worden enthousiast en gastvrij onthaald met koffie en koek (nee dank je, ik ben aan de lijn ...ach nou ja, wat kan ´t mij ook schelen .... En Inge geeft ons een korte uitleg over ezel-gedrag. 

De essentie van het omgaan met een ezel is ´let op de oren´. Oren in de nek betekent ik ben niet blij. Oren omhoog betekent ´ik ben happy´ en oren die naar beneden hangen betekent: ik voel me niet lekker. Dat kan ik zelfs onthouden. 

Ezelsoren

 K wordt op haar logisch-analytische wensen bediend. Hoe komt het nu dat ezels haarfijn de stemming en geestesgesteldheid van de mensen om hen heen aanvoelen? Daar blijkt niks mystieks aan te zijn. Ezels zijn weliswaar gedomesticeerd maar natuurlijk is het oerinstinct niet volledig verdwenen. In de basis is een ezel een prooidier. Prooidieren moeten om te overleven haarfijn de sfeer van de omgeving aanvoelen. En in de gedomesticeerde omgeving wordt die bepaald door mensen. Daar laten ze dus letterlijk ´hun oren naar hangen´ … of staan natuurlijk.

Na deze inleiding  worden de ezels door H (hoe kon het ook anders) samen met Inge en Nell opgehaald uit de weide waar ze lekker lopen te grazen. Het zijn er zeven. 

Ophalen uit de weide

 De ezels van Donkeymotion (www.donkeymotion.com) hebben een allemaal een eigen verhaal. Het zijn dieren die gered zijn uit een ellendig bestaan in sinaasappelgaarden, van wijnboerderijen of bij lokale zigeuners. Lastdieren met doorgezakte ruggen, artritis en ontstoken kniegewrichten, soms geslagen. Dieren die zomers werkten en ´s winters gewoon ´afgesteld´ werden, net als een tractor. Die dan een hele winter eenzaam in een stal stonden zonder mogelijkheid te gaan liggen en rusten. Weliswaar gevoerd, maar toch. Het zijn er dus zeven. En wat spreekt zijn de ogen.

We maken kennis met de vijf ezels, één paard en Cato, de muilezel. De laatste wordt maar meteen voor het gemak ´pezel´ gedoopt.  Voor onze club van vijf gaan drie dieren mee. Het is een mooie dag en één van de ezels, Foppe, heeft ernstig last van de ezel-pubertijd. Hij moet het nog een beetje leren met die mensen en daar heeft hij duidelijk niet veel zin in. Wij zijn maar beginnelingen in de ezel-technologie, dat zal in de loop van de wandeling nog blijken.

Een beetje onwennig lopen we om Cato, Foppe en Barack, heen. De laatste gered op de dag van de eerste inauguratie van Barack Obama. Wat zijn ze GROOT kan ik alleen maar denken…. Ik blijf stoer, niemand merkt het, behalve een klein wit ezeltje met een ontstoken knie. Ze hinkt mee, ondanks dat ze niet mee mag op trektocht en kijkt me meewarig aan. Je ziet haar bijna denken: muts!  Een paar anderen volgen tot aan het hek: ik wil óók mee! Volgende keer dames. 

wandelen met de ezels van Donkeymotion

 Dan begint een vurrukkullukke dag, zoals Remco Campert dat zou schrijven.  Alle oren staan recht omhoog. Jawel, de onze ook. Het zonnetje schijnt en onze stemming is duidelijk prima aangevoeld door de dames en heren (p)ezel. H gaat voorop met Cato. Ze zijn de rest van de dag onafscheidelijk. Foppe wil maar steeds voordringen en krijgt les van Inge hoe je een beetje aardig bent voor de wandelaars en soortgenoten. Barack laat B luidkeels weten dat hij óók voorop wil lopen. Om zijn wens kracht bij te zetten legt hij zijn oren plat in zijn nek. Ophoepelen Cato! B schrikt zich een hoedje van het geluid dat een echte ezel kan maken en doet hem snel cadeau aan Nell. Inge kijkt om. Dat moment neemt Foppe te baat om te laten zien dat hij het aangelijnd lopen nu zat is. Hij gaat er van door en we lachen ons slap als de puber zich na 400 meter opeens realiseert dat hij dan toch ook wel ècht helemaal alleen loopt, en dat is eng. Een beetje schaapachtig kijkt hij om, doet net of hij gaat grazen en laat zich weer aan de halster nemen. 

Foppe de puber

 Alsof we echte toeristen zijn, worden we ook nog verrast door een koeherder die met een grote kudde prachtige dieren de omgeving af struint, zijn vee in de gaten gehouden door zes goed afgerichte honden. De picknick is heerlijk, het zonnetje schijnt nog steeds, het is gezellig, het is relaxed en de dieren brengen net dat extra wat een dag helemaal top maakt. 

Wij hebben er van genoten en een bijkomend voordeel: ik ben nu toch minder bevreesd voor alles dat groter is dan een formaatje Sint-Bernhard. B, H en ook K hebben het naar hun zin gehad en daar was het natuurlijk ook om te doen. Met een beetje pijn in ons hart halen we de dekens van de ezelruggen om een uur of vier als we terug komen. De heer en dames krijgen een paar lekkere wortels als dank en we kijken nog een keer in die prachtige ogen. 

De conclusie: een ezelwandeling? 

Een bijzondere ervaring. Ik raad het iedereen van harte aan!

Onze groep

Portugees plannen in optima forma

Een nieuwe watertank

08:40, geronk van een vrachtwagentje. José schoddert ons terrein op. We hebben deze week een zeer ongewenste en grote verbouwing aan onze broek hangen: de watertank. 

Ik heb er al eens eerder een stuk aan gewaagd…het water. Water uit de kraan is iets dat in West-Europa een gemeengoed is, waar je niet eens bewust over nadenkt. Nou ja, de meeste mensen dan. Dat is hier heel anders. In de Algarve is een schrijnend gebrek aan water, zeker in de hete zomers, en in ons B&B hebben we geen gemeentewater. Wij hebben een borehole van 165 meter diep en we pompen ons eigen grondwater op. Gelukkig wonen we in een, voor Algarviaanse begrippen, waterrijk gebied dus met de hoeveelheid hebben we nooit problemen, in elk geval tot nu toe.

Helaas is ons water niet van dat prachtige kristalheldere water dat je je zou wensen. Wij krijgen een mooie oranje stroom boven de grond en in een proces met drie stadia maken we dat schoon en geschikt om mee te douchen, tanden te poetsen etc. Om er voor te zorgen dat onze gasten nooit zonder water zitten, hebben we een voorraad tank van 10.000 liter laten aanleggen toen we ons huis bouwden. 

En die tank is kapot. Hoe het mogelijk is na pas vier jaar weet niemand. Sandro, onze aannemer heeft zoiets ´echt nog nooit gezien´, de installateur, Tractor Rega, geeft ons de schuld want dat is natuurlijk het makkelijkst, dan hoef je geen verantwoording te nemen. En wij, we hadden toen we verhuisden naar Portugal geen idee waar we op moesten letten.  

Gescheurde watertank

Eigenlijk begon het probleem al vlak na de installatie. Het deksel paste niet meer. Wij klaagden, kregen te horen dat we niet moesten zeuren en lieten een alternatieve deksel plaatsen. Sukkels die we zijn. We hadden natuurlijk door moeten janken. In de loop van de afgelopen vier jaar zakte het deksel steeds verder weg en vorige zomer scheurde de tank bovenop. Ernstig kijkende werknemers van hetzelfde Tractor Rega deelden ons mede dat de tank verkeerd was geïnstalleerd. En natuurlijk dat ze zoiets nog nóóit hadden gezien. Ondanks verschillende verzoeken, verdween Humberto, de verantwoordelijke manager, in het luchtledige.

Deze week hebben we de tank laten uitgraven. Nog een seizoen draaien met een gammele watervoorziening is te gevaarlijk. En wat bleek: het gat rondom de tank was opgevuld met enorme brokken steen. Wanneer het dan gaat regenen, gaat de kleigrond waar de leemtes tussen de enorme kleien mee zijn opgevuld, opzwellen. Die klei neemt enorme hoeveelheden water op, en gaat dan een oer-druk uitoefenen op de tank. De klei drukt dan dus feitelijk de rotsen de tank in en het PE materiaal van de tank is tegen veel bestand maar niet tegen enorme puntige rotsen.  Een nieuwe tank dus. 

Virgilio begeleidt de opgraving

Zaterdag werd begonnen met het uitgraven. Eén dagje, volgens de aannemer. Daarvan is inmiddels bekend dat hij absoluut niet kan plannen. Dus wij rekenden op twee. Drie dagen later hebben João en Virgilio, onze helden,  de graaf klus voltooid, de tank is er uit. We hebben nu een gat van 3 x 5 meter, 2,30 m diep. Daar komt een betonvloer in en er wordt rondom de nieuwe tank een muur opgetrokken zodat er niets meer tegen aan kan drukken. De leemte tussen tank en muur wordt opgevuld met zand en tussen muur en rotsgrond komt een grind put voor de water afvoer rondom de muur.

Voor het opbouw werk komt José om de hoek. José weet alles. In elk geval, dat denkt hij zelf. Hij is de beste bouwer van de wereld en voor het gemak ook maar ver daar buiten. Dat vindt hij ook zelf. Op zaterdag ochtend komt hij aan schodderen. Handen voor zijn buik schreeuwt hij dingen naar João op de shovel, die niet luistert en Virgilio die in de put met een voorhamer rotsen kraakt. De laatste is ook opeens Oost-Indisch doof. Aan het einde van de middag meet José dat de put diep genoeg is. Wij vinden van niet en hij ….  discussie één start. Wij winnen. 

José doet de hele dag niks; hij ´zichtert op´. Op zondag heeft hij rust dag, wij werken door met João en Virgilio. Op maandag verschijnt hij om 09:00. Om 08:00 is de graafmachine alweer begonnen met het uitbikken van de laatste rotsen. Het terrein is een bénde met kuubs en kuubs rots-aarde die uit het oorspronkelijk veel te kleine gat kwamen. Dan komt José tot de ontdekking dat hij geen ´fita metrica´ ofwel meetlint heeft. Het eerste boodschapje in het dorp is een feit. Eén van de medewerkers gaat met hem mee. Om de mooiste uit te zoeken waarschijnlijk. Santa Catarina ligt 2,5 Kilometer verder op. De heren verdwijnen om half tien en keren terug om kwart voor elf. We vragen nog net niet of de koffie heeft gesmaakt. 

José ´zichtert op´

 Tot twaalf uur meet José afstanden met het nieuwe speeltje. Van de rand van de put tot de muur en tot de bodem van de put op zeer … tsja Portugese wijze zullen we maar zeggen. Vervolgens is het lunch. Van 12:00, officieel tot 13:00 maar dat wordt altijd 13:30. En dan gaat hij weer boodschappen doen. De palen halen die de hoeken van de muur gaan vormen. Want die heeft hij natuurlijk niet mee genomen.

Vervolgens deelt hij ons mede dat de tank een beetje ´diagonaal´ zal komen te staan. Want er ligt een grote steen in de hoek… Maakt niet uit toch?? Ja, dat maakt wél uit! Dat is geen gezicht!  Zuchtend gaan ze verder met de voorbereidingen. Nóg meer hakken dus.

´s Middags om 15:00 is het zo ver. Eindelijk gaan ze, twee dagen achter op de planning,  de eerste palen storten die de versterkte muur gaan stutten. Dan wordt het pas écht lachen. José verdwijnt in het gat, de cementmolen wordt gestart en met een emmertje beginnen ze de palen in de cement te zetten. We kijken vol verbazing toe. Om 16:45 gaat de cementmolen uit en de heren verdwijnen. Om de volgende ochtend om 08:40 (goh, ze zijn vroeg vandaag) het terrein weer op te sukkelen. 

José met zijn emmertje cement 

Het is 10:37 op maandag en het zand om cement van te maken is op. Dat wisten wij al toen het werd geleverd. 1 Kuub is veel te weinig voor een oppervlakte van 5 x 3 x 0,2 meter. De heren beginnen aan onze zand voorraad, zonder het te vragen. We hebben wel een beetje medelijden met Fernando, een aardige en hard werkende man, die het gras er uit moet trekken. Het is oud zand en de katten gebruiken het al een jaar als kattenbak, BAH! 

We hebben inmiddels wel geleerd onze mond te houden. En we houden ons hart vast. Als het allemaal maar klaar is zaterdag, want maandag krijgen we nieuwe gasten.

Wordt vervolgd!