Een bijzondere natuurwandeling
Soulful eyes |
Mijn definitie van
een paard: een groot stampend, schijtend en briesend beest alwaar bij voorkeur met een grote
boog omheen gelopen moet worden.
Het
verschil tussen een ezel en een paard is in dit licht te verwaarlozen dus die
scharen we gemakshalve maar onder dezelfde definitie.
Hierbij biedt ik mijn
welgemeende excuses aan de paardenliefhebbers onder onze lezers. Ik heb me
vergist! En dat gebeurt niet vaak ….. vind ik zelf.
Het is ´klusweek´
bij bed en breakfast Cas al Cubo in een momenteel zonnige Algarve. Drie lieve vrienden helpen ons een week met snoeien, metselen, buitendouches aansluiten, verven en alle andere zaken die bij het voorjaar en de opstart van een nieuw seizoen horen. Dat hadden er absoluut vier moeten
zijn maar mijn beste vriendin is helaas ziek geworden. Zo´n kluswerk, daar zijn
we vorig jaar mee begonnen, per ongeluk min of meer als grapje. En dat is erg goed bevallen. Toen hebben
we ook één ´rustdag´ ingebouwd, met een activiteit. Want het moet natuurlijk
niet al te rustig worden. Dus dat doen we dit jaar weer. Maar wat gaan we doen?
Welke
malloot gaat er nu met een ezel
wandelen zal je denken. Zeker gezien mijn bovenstaande definitie. Misschien behoeft het enige
introductie van onze vrienden om te begrijpen hoe we toch op dit
onwaarschijnlijke uitje zijn gekomen. H is een onverbeterlijke optimist met een
grote nieuwsgierigheid naar het onbekende en bovendien paardenliefhebber. B heeft de energie en het goede
humeur uitgevonden en verbeterd en wil alles proberen. K verklaart dat alles analytisch en wetenschappelijk. En wij … tsja, ik weet het niet zo goed. Zelfkennis schijnt niet de beste te zijn
en daar laat ik het bij. De ezels leken ons voor alle drie de dames een onverwachte excursie, ergo dat gaan we doen.
We worden
enthousiast en gastvrij onthaald met koffie en koek (nee dank je, ik ben aan de lijn ...ach nou ja, wat kan ´t mij ook schelen .... En Inge geeft
ons een korte uitleg over ezel-gedrag.
De essentie van het omgaan met een ezel
is ´let op de oren´. Oren in de nek betekent ik ben niet blij. Oren omhoog
betekent ´ik ben happy´ en oren die naar beneden hangen betekent: ik voel me
niet lekker. Dat kan ik zelfs onthouden.
Na deze inleiding worden de ezels door H (hoe kon het ook
anders) samen met Inge en Nell opgehaald uit de weide waar ze lekker lopen te grazen.
Het zijn er zeven.
We maken kennis met de vijf ezels, één paard en Cato, de muilezel. De laatste wordt maar meteen voor het gemak ´pezel´
gedoopt. Voor onze club van vijf gaan drie dieren mee. Het is een mooie dag en één van de ezels, Foppe, heeft ernstig last
van de ezel-pubertijd. Hij moet het nog een beetje leren met die mensen en daar
heeft hij duidelijk niet veel zin in. Wij zijn maar beginnelingen in de ezel-technologie, dat zal in de loop van de wandeling nog blijken.
Een beetje onwennig
lopen we om Cato, Foppe en Barack, heen. De laatste gered op de dag van de
eerste inauguratie van Barack Obama. Wat zijn ze GROOT kan ik alleen maar
denken…. Ik blijf stoer, niemand merkt het, behalve een klein wit ezeltje met
een ontstoken knie. Ze hinkt mee, ondanks dat ze niet mee mag op trektocht en
kijkt me meewarig aan. Je ziet haar bijna denken: muts! Een paar anderen volgen tot aan het hek: ik
wil óók mee! Volgende keer dames.
Foppe de puber |
Wij hebben er van
genoten en een bijkomend voordeel: ik ben nu toch minder bevreesd voor alles
dat groter is dan een formaatje Sint-Bernhard. B, H en ook K hebben het naar
hun zin gehad en daar was het natuurlijk ook om te doen. Met een beetje pijn in
ons hart halen we de dekens van de ezelruggen om een uur of vier als we terug
komen. De heer en dames krijgen een paar lekkere wortels als dank en we kijken
nog een keer in die prachtige ogen.
De conclusie: een
ezelwandeling?
Een bijzondere ervaring. Ik raad het iedereen van harte aan!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten