Boodschappen op z´n Algarviaans

Wachten voor de kassa.

Heb jij daar nu óók zo´n hekel aan? Je komt net uit je werk, je hebt haast en je moet nog een paar dingetjes hebben bij de supermarkt. Vóór je in de rij van de kassa (je kiest trouwens altijd de verkeerde rij) staat een bejaarde die eigenlijk gewoon boodschappen moet doen buiten het ´werkende mensen spitsuur´. Over het afrekenen van drie pakjes Maria kaakjes en een blik kattenvoer doet je voorganger of voorgangster voor je gevoel een half uur en de kassière heft ook haar ogen wanhopig ten hemel.  Ken je dat? Dan hebben we welgemeend advies voor je: ga NIET in de Algarve wonen!

Ongehaast inkopen doen voor ons B&B heeft van ons aardig wat aanpassing gevergd. En we doen het ook altijd, lekker inefficient, samen. Dat vinden we gezellig. Toen we nog in Nederland woonden, stonden we ook “altijd” in de verkeerde rij en daar ergerden we ons aan de slakjes voor ons. Dát was er hier al heel snel af. De mentaliteit in de supermarkten is anders dan we gewend waren en nu we ons het kunstje eigen hebben gemaakt, is het eigenlijk wel zo relaxed.

Gisteren stonden we in de rij bij één van de supermarkten in de buurt. We zijn nummer drie  en de dame die aan het afrekenen is, realiseert zich plotseling dat ze iets is vergeten. Ze deelt die informatie met de kassière, die ernstig knikt: dát is inderdaad wel een essentieel ingrediënt voor .. maakt niet uit wat. Ga dat dan nog maar even halen. Op haar dooie gemakje kuiert de dame in kwestie de winkel weer in. Daar komt ze nog een vriendin tegen die uitgebreid gezoend moet worden, maar ja ze staat al voor de kassa dus …ja, ja, ga maar. Haastige spoed is zelden goed. De kassière begint een geanimeerd gesprek met nummer twee in de rij, een oude dame die maar een paar boodschapjes heeft verzameld in haar mandje.

Mevrouw één komt terug sloffen met een pak halfvolle melk. Ja, de koeling is inderdaad helemaal achterin de zaak. Inmiddels sluit zich een vierde persoon achter ons aan in de rij. Dát is een reden voor de dame achter de kassa om in actie te komen.  Drie in de rij is ok, vier in de rij betekent nieuwe kassa open. Direct wordt er gebeld en de eerstvolgende in de rij wordt persoonlijk aangewezen om de eerste te zijn bij de nieuwe kassa. Geen ellebogenwerk werk, niemand ´op scherp´ om eens lekker voor te dringen. Portugezen zijn een bedaard en zeer beleefd volk. Wij hebben onze boodschappen al voor een deel op de band, dus de heer achter ons schuift een kassa op. 

Geld tellen

 Dan is de oudere dame voor ons aan de beurt om af te rekenen. Gedurende het scannen van de producten gaat het gebabbel vrolijk door. En als het op betalen aan komt, keert ´oma´ doodgemoedereerd haar hele portemonnee om voor de kassière, die even rustig begint met het uittellen van alle stuivers, dubbeltjes  en eurocenten. Want ja hoor, daar kan je in Portugal nog gewoon mee betalen. En ondertussen schieten wij grinnikend wortel. We zijn het inmiddels wel gewend. Als het verschuldigde bedrag keurig in rijtjes naast de kassa ligt, laat de kassière nog even zien aan de ´donateur´ dat het toch écht klopt wat ze heeft uitgeteld en de rest verdwijnt weer cent voor cent in de geslonken geldbuidel. Het afrekenen heeft plaatsgevonden, maar het gesprek is nog niet af, dus ook daar moet nu een eind aan gebreid worden. En dan mogen wij.

We weten het inmiddels en staan nooit meer in de verkeerde rij, we babbelen met de andere wachtenden, met de dame of heer achter de kassa, en de hele rij achter ons wacht geduldig en zonder morren als we een meloen vergeten zijn en nog snèl even de winkel in rennen (wij rennen) omdat we beiden dachten dat de ander die toch écht in het karretje had gelegd.

En om eerlijk te zijn, is het wel zo rustig.  

Zwerfkat in de Algarve.

Een nieuwe kat in het B&B

Het is woensdag ochtend drie september. Bij B&B Cas al Cubo is net de wekker gegaan dus het zal rond 06:30 zijn geweest. Op onze slaapkamerdeur klinkt een zenuwachtig getik. Oh jee… gast aan de deur. Dat betekent meestal niet veel goeds. Zou er iemand ziek zijn? Voor de deur staat Rita een hele lieve gaste die al vaker bij ons heeft gelogeerd. Ze is gisteren aangekomen en ziet er erg ontdaan en ook verontwaardigd uit.

“Ze hebben een kát over het hek gegooid” zegt ze stotterend van boosheid. Ik zág het gebeuren en toen die man mij zag reden ze snel weg. Ik kijk haar wat verbouwereerd aan…..Een kát over het hek gegooid? Dat klinkt op zijn minst niet vriendelijk. Uit  beschrijving die volgt van de auto en van de betrokken mensen zouden we bijna moeten opmaken dat de ´schuldigen´  in kwestie buren van verder op het pad betreft. Maar die mensen gooien NIET met katten. Dat zijn bij uitstek dierenliefhebbers. Dus ik zoek slippers om mij, nog in pyjama, met Rita naar het hek te begeven om poolshoogte te nemen.

Halverwege de tuin komt me al een klagelijk gemiauw tegemoet….het zál toch niet? Achter het elektra hokje zit een scharminkelig poesje, niet ouder dan drie maanden en hij schreeuwt zijn longen uit zijn magere lijfje. Ik heb er even geen ander woord voor: Shit! Wat doe ik nu? Een dierenambulance is in de Algarve een onbekend verschijnsel en we hebben zelf al vier poezenbeesten. Dat is écht genoeg, hebben Kathleen en ik besloten. Maar ach, wie dóet nou zoiets. Dat beestje gaat dood als we hem aan zijn lot overlaten. Enfin, ik ga Kathleen maar eens halen en wat kattenvoer. Eens kijken of we de jongeman of jongedame kunnen benaderen.

Een beetje onzeker in het begin

Tien minuten later zit scharminkel bij ons voor de deur en eet een bak van de ´residente´ poezen leeg. Eén voor een druppelen de gasten naar beneden en bekijken de vondeling, hij heeft zich inmiddels, natuurlijk midden in de loop naar de keuken, op de mat genesteld en kijkt ons aan met een blik van “knappe jongen die mij hier nog weg krijgt”. Een voor een schodderen ook nietsvermoedend onze andere katten langs die stuk voor stuk een hoge rug op zetten en hoogst beledigd de aftocht blazen. Wat moet dat ´ding´ hier?! 

Ik herinner me gelukkig iemand die op zoek is naar een jonge kat.Ik bel hem op en ja hoor, wanneer hij zaterdag terug komt uit Lissabon waar hij voor zijn werk is, wil hij het poezenbeest graag hebben. Maar of wij er dan tot zaterdag voor willen zorgen. Dat willen we wel, dus dat is afgesproken. Poes heeft een nieuw huis. 

Donderdag komt met een niezend klein poesje met vieze loop-oogjes. Vrijdag komt met een niezend poesje met vieze oogjes en zware diarree. Een dierenarts bezoek kan niet meer worden uitgesteld, dus daar gaan we, op naar dierenarts Rita van BVet in São Brás de Alportel.

Mijnheertje, want dat blijkt het te zijn, weegt 1 kilo en 300 gram, is pas 10 weken oud en kan worden samengevat als een wormbuikige vlooienbaal met hoge koorts, conjunctivitis en niesziekte. Dat wordt een weekje smeren en schoonmaken (oogjes) pillen (niesziekte) en heel veel TLC. De potentiele nieuwe eigenaar, die de volgende dag belt, schrikt daar een beetje van en heeft geen tijd voor die intensieve zorg. Dat blijven wij dan nog maar even doen.

Tommy, want een naam kon natuurlijk niet uitblijven, is vernoemd naar de buurman. Dat blijkt inderdaad degene die hem ´over het hek de t niezen verdwijnt met een paar dagen, de oogjes worden allengs beter en als het einde van de volgende week en het einde van   heeft gezet. Hij heeft, op weg naar huis, de Nederlandse tijdschriften voor ons tussen het hek gestopt, de lieverd, en daarbij het scharminkel horen gillen. In de vooronderstelling dat het wel een kat van ons zou zijn, heeft hij hem een handje geholpen over het hek.

Tommy settelt heel, heel snel. Hij wordt vriendjes met Saar, onze één jaar oude poes en ze klimmen samen in de bomen. Saar leeft helemaal op met zo´n jonkie om zich heen. Onze oude poezengarde is niet meer zo van het spelen. Het niezen verdwijnt met een paar dagen, de oogjes worden allengs beter en als het einde van de volgende week en het einde van de medicijnkuren aanbreekt, is hij een deel van de familie geworden. Ondanks de teleurstelling van de potentiele nieuwe ´baas´, blijft Tom bij ons. 

Tom knapt snel op!

Waar hij precies vandaan is gekomen weten we nog steeds niet, maar zo kwam het dat het rood-witte zwervertje nu deel uit maakt van de Cas al Cubo kattenfamilie.

Vogelparadijs Algarve

Ofwel: op jacht naar de Wielewaal.

In een B&B gaat voor de ontbijt-verantwoordelijken best vroeg de wekker. En aangezien déze specifieke ochtendvoeding-specialisten géén uitgesproken ochtendmensen zijn, wil ’s morgens de snooze functie nog wel eens één of twee keer dienst doen. Behalve vanmorgen dan. Want vanmorgen…..  zochten wij de Wielewaal! 

Wielewaal (foto H&N Nagel)

We zijn vogel liefhebbers. Geen doorgewinterde vogelaars, die voor dag en dauw met driepoot, telescoopkijker en fototoestel met indrukwekkende telelens in bijpassende kaki of groene uitrusting in het vochtige gras gaan liggen kleumen aan de oever van een plasje waar een zeldzame verzin-maar-wat zou kunnen opduiken. Wij zijn het gemakkelijke soort liefhebbers. De soort die kijkt naar alles dat rondvliegt in de (wijde) omgeving van ons B&B. Vanmorgen om een uur of half zeven was dat de Wielewaal. Als ‘ voorkennis’ is het misschien goed om te weten dat de Wielewaal en wij een soort haat-liefde verhouding hebben.

Wielewaal zingt en wij vliegen ons bed uit. Snooze functie vergeten. Gewapend met verrekijkers en met de gewraakte telelens op het fototoestel, uitgedost in geblokte pyjama,  speuren we de omliggende bomen af. We horen de herkenbare wielewaal-song (niet te verwarren het oud Nederlandse volksliedje ‘De Wielewaal’) vlakbij, maar de opvallende knalgele zanger laat zich weer eens niet zien. De bijnaam van de Wielewaal is ‘fig pecker’ ofwel vijgeneter. Dat kunnen we zien ook! Er is flink gehakt in onze vijgenboom en het loeder heeft zich echt tegoed gedaan. Voordat hij ons giechelig ging uit-fluiten wel te verstaan.  We vinden dat tegenover een schrans maal aan onze boom,  best een fotomoment mag staan. Hij lacht ons gewoon uit vanuit zijn schuilplaats in een nabijgelegen boom. Teleurgesteld druipen we ook vandaag weer af. Douchen en ontbijt maken. 

Vijg ná de Wielewaal

Op het moment is het eind juli. Alle jongen zijn uitgevlogen en het is een drukte van jewelste op en rondom het terras. Naast de Wielewalen hebben ook de fel gekleurde Bijeneters het erg druk met eten. Ze zijn bezig voldoende energie op te doen voor de lange reis naar het Zuiden waar ze de winter doorbrengen. Hun belletjes-achtige geluid klinkt boven alles uit wanneer ze zich uit de boomtoppen op langs vliegende insecten storten om die vervolgens op de elektriciteitsleidingen op te peuzelen.

Op ons terras, in een Cipresje dat duidelijk nog in de groei is, heeft het echtpaar Putter toch de mogelijkheid gezien een nest te bouwen. Vader zit op de uitkijk in het zwiepende puntje van de boom, terwijl moeder het kroost met zachte snavel het nest uit werkt. Verderop op een dode tak van en Johannesbroodboom, piepen drie jonge zwaluwen quasi hulpeloos om eten, in de hoop dat vader en moeder hen toch nog een maaltje zullen komen brengen. De Steenuil schreeuwt vanaf zijn hoge uitkijkpunt naar alle buur-uilen dat ze toch écht op moeten hoepelen. Hier lopen zijn muizen! Het is een gewone ochtend in de Oost-Algarve. 

Steenuil op de uitkijk

 We wonen in een vogelrijke streek. Binnen een half uurtje rijden van ons B&B hebben we verschillende gebieden waar in de loop van het jaar een groot ‘ assortiment’  vogels resideert of doorheen trekt. Eén van onze gasten, een fanatiek vogelaar, tekende in vijf dagen meer dan 200 soorten op waaronder en aantal zoals de Purperhoen en de Blauwe Ekster, die je alleen op het Iberisch schiereiland kunt tegenkomen. Al die soorten tref je aan in de tuin, maar ook in het Ria Formosa gebied rondom Olhão, Quinta do Lago, in de Sapal bij Castro Marim en iets verder op langs de grensrivier met Spanje, de Guadiana bij Alcoutim en Mertola. En dan laten we de West-Algarve nog buiten beschouwing. We wonen in een waar vogel-paradijs en onze amateuristische liefde voor deze gevederde fladderaars neemt hand over hand toe. Een professionele spotter kan zich hier echt uitleven!  

Vogelparadijs Quinta do Lago

 Terwijl ik dit opschrijf, begint buiten het gele loeder weer te zingen. “Natuurlijk” zien we hem niet. Hij komt alleen tevoorschijn om (in) onze vijgen te pikken wanneer we niet in de buurt zijn. Nu lacht hij in zijn verenkleed. Maar op een dag zijn we hem te snel af!

Koffie …. En de taart van Doña Anabele

Ofwel: Bolo de Laranja Pingado

Wij hebben een Gaggia koffiemachine. Het is een top-apparaat en ze produceert voor onze gasten dagelijks ettelijke bicas (espresso’s) , galãos (koffie verkeerd) en ´gewone´ abatenado´s zoals de meest gebruikelijke koffievarianten hier heten. Zo af en toe moeten we haar ontkalken en na de laatste ontkalkingssessie kreeg ze last van lekkage. Haar stoompijpje bleef maar druppelen dus ´t werd wel een beetje natte bedoening op het aanrecht. Gelukkig wonen we in Portugal. In dit land kan je achter de meest slonzige garagedeur een hightech laboratorium met de nieuwste onderdelen en gestudeerde technici aantreffen. Dus we gingen op zoek.

Via-via krijgen we een adres in Faro van een reparatieservice waar men in elk geval Saeco (wel verkrijgbaar in ons nieuwe moederland) apparaten repareert. Gaggia en wij gingen dus op pad naar Faro. Op zoek naar de Bairro Mendonça à Penha …. Zou dat een straat zijn? We belanden in een, laten we zeggen, minder chique buurt van Faro. Op zoek naar nummer 11, stuiten we op een soort getraliede gevangenisdeur met daar achter, waarachtig, een toonbank. Toch een beetje schuchter schuifelen wij en Gaggia naar binnen. 

Technische dienst Ricare Faro

 Tot onze verbazing komt van achteren een keurige dame aan lopen die ons zeer vriendelijk vraagt wat zij voor ons kan doen. In ons beste Portugees leggen we het probleem uit. De dame begrijpt het volledig en nee hoor, Gaggia is geen enkel probleem. Ze kijken het apparaat wel even na. Dan zeggen we er nog heel voorzichtig bij, dat we een klein hotel hebben en dat dit ons enige apparaat is, dus of ze misschien, eventueel, als we ze niet ontrieven…een beetje kunnen opschieten met het nakijken. Tot onze verbazing (de meeste Portugezen reageren niet op het woord ´rapido´, want dat kennen ze gewoon niet) snapt de mevrouw het helemaal en biedt ons zelfs een vervangend apparaat aan. Ze gaan het snel regelen. We krijgen een keurige bon, moeten € 20,00 aanbetalen en ´morgen of overmorgen´ gaat ze ons bellen. Wij gaan het afwachten, enigszins sceptisch, want ‘amanha’, zoals ‘morgen’ hier heet, betekent over het algemeen niet veel méér dan ‘niet vandaag’.

Inmiddels is het overmorgen en om 15:30 gaat de telefoon. Boa tarde, met reparatieservice Ricare. Uw Gaggia koffiemachine is weer klaar. We geloven onze oren niet en springen in de auto naar Faro. Jawel, onze Titanium staat al op ons te wachten. Er was niet echt iets kapot, maar we moeten een beetje voorzichtig zijn met de stoompijp-knop. Dat is een teer onderdeel. In het waterreservoir zit zeker een liter water, dus ik vraag of ze het apparaat hebben getest. Uhhhhh..zegt de dame van de reparatie service. Jahaaa, we moesten hem wel even testen. En hij zet zúlke lekkere koffie, dat we er een paar kopjes van hebben gedronken. Eigenlijk hebben we vandaag alleen maar koffie gedronken uit dit apparaat. Inderdaad zit de opvang bak van het koffiedik stampvol, en wij beginnen te lachen. Zij lacht mee en we raken in gesprek. 

Doña Anabele

 Over koffie, over het feit dat we een B&B runnen, over taartjes die lekker zijn bij de koffie en dan vraagt ze opeens: “ken je de bolo de Laranja pingado”? Nee, daar hebben wij nog nooit van gehoord. Voor we het weten wordt een kladblok tevoorschijn getoverd en begint ze uit te leggen wat er in deze taart moet en hoe je hem prepareert. Langzaam druppelen andere klanten de winkel in. Het deert doña Anabele, want inmiddels zijn we gevorderd tot voornamen, niet. Ze is bezig met het doorgeven van een oud familierecept.

Wij kijken elkaar aan. Dít is nu bij uitstek de charme van Portugal. Mensen hebben tijd, zijn geïnteresseerd en ook de rest van de winkel luistert rustig en onverstoorbaar mee. Gewapend met een gerepareerde koffiemachine (schade € 32,63), goed ontkalkingsmiddel en natuurlijk ons recept, rijden we een kwartier later terug naar huis. Nadat we Anabele hebben beloofd om toch zeker een foto te mailen van het resultaat van de eerste poging. Het was weer een welbestede en typisch Portugese middag! 

Bolo de Laranja Pingado

 Recept Bolo de Laranja pingado:

2 volle koffiekoppen suiker

2 koppen witte bloem

6 eieren

1 kop olie (geen olijfolie en niet helemaal vol)

1 eetlepel bakpoeder

de geraspte schil van 2 sinaasappels

het sap van 2 sinaasappels

Sla de eiwitten stijf met de helft van de suiker 

Voeg de sinaasappelrasp, olie, de bloem, de geslagen eiwitten samen.

Zet in de oven in een ronde tulbandvorm, een uurtje op 175 graden. Controleer of de cake klaar is met een breipen.

Giet de sinaasappelsap in een steelpan met de rest van de suiker en los het langzaam roerend op een middelhoog vuur op tot het een beetje stroperig wordt

Als de Cake klaar is, prik er met een satéprikker rondom gaten in en giet de sinaasappel oplossing er overheen.

Laat de cake afkoelen en eet smakelijk.

Een "nieuwe" auto

Ofwel: Garage Portugese stijl

Vanuit Nederland namen we onze Peugeot 207 mee naar Portugal. In de afgelopen drie jaar werd de auto steeds kleiner. Of misschien propten wij er wel steeds meer boodschappen in, omdat ons gasten-aantal groeide. Vorig jaar begonnen we met zoeken naar een alternatief. Een station auto, tweedehands natuurlijk, en goedkoop, want nieuw ligt ver buiten het financiële bereik.

Dus wij, die echt NIKS weten van autotechniek, waagden ons op de particuliere tweedehands markt. We zochten op internet op een soort ‘marktplaats’ –hier OLX- naar gebruikte auto’s in de buurt en stuitten op verschillende mogelijkheden.

Na een paar mislukte avonturen lopen we tegen ‘onze nieuwe auto’ aan. We zijn inmiddels ongeveer een jaar verder. Het is een donkergrijze Renault Mégane station, hij rijdt super zuinig (1 op 20) op diesel, is van de eerste eigenaar, een vrouw, dus geen stoere macho scheurder. Hij is 10 jaar oud, maar met slechts 130.000 km op de teller. We laten hem ‘aan de stekker leggen’ bij Renault voor we hem kopen en hij mankeert bijna niets. Er moet wel een nieuwe accu in. En over 9000 km nieuwe remblokken en er is iets met een dwarsbalk. Maar het is niets ergs, zo verzekert Renault ons. Dat weten we dan dus. Dat lullen we van de prijs af. 

De nieuwe Renault

Een nieuwe accu dus. Dat is urgent. Je wilt niet halverwege de groothandel langs de weg staan met een auto vól flessen water. Bij Renault kost dat maar liefst € 200,00 en dat vinden we een beetje prijzig; we blijven wél Hollanders, nietwaar. Dus beproeven we ons geluk bij een garage die ons is aangeraden door vrienden: L&T in São Brás de Alportel. We rijden het rommelige terrein vol wrakken op en hebben er in eerste instantie niet veel vertrouwen in.

Een besmeurde man komt naar ons toe en we leggen in ons beste garage-Portugees uit dat de auto een nieuwe accu nodig heeft. De monteur knikt begrijpend, opent onze motorklep (weten wij ook hoe dat moet) en rommelt aan het kapje dat over de accu zit. Nee, díe accu heeft hij niet.  Morgen dan maar? Dan bestelt hij hem. Er wordt ons geen naam gevraagd, geen telefoonnummer, niks. Op goed vertrouwen wordt het onderdeel besteld. Kosten € 105,00 inclusief montage. Een afspraak maken voor de montage? Lachend wuift de monteur dat weg. Welnee, dat kost 10 minuten, kom maar gewoon langs.

Garage L & T

 Twee dagen later melden we ons bij de garage. “Rijd de auto daar maar naar binnen”, ze herkennen ons meten. Luis, de toegewezen technicus, vertelt ons dat hij precies dezelfde auto heeft, alleen één jaar jonger. Wij feliciteren elkaar; deze man kent de auto zeker op zijn duimpje. De kap gaat van de accu af….er is allemaal accuzuur over de aansluitingen gelopen, de ring zit muurvast. We bereiden ons voor op een lange 10 minuten.

Eén uur, een nieuwe aansluiting en een nieuwe accu later doet alles het weer. We hebben nog een klein vraagje over een verlengstuk voor de antenne van de nieuwe radio.

De eigenaar van de garage, Francisco, zo horen we later, komt aanlopen, bromt wat vaags en sloft weer weg. Na vijf minuten meldt hij zich breed lachend met het gevraagde onderdeel. Dat krijgen we van hem. En ach, ze zijn de beroerdste niet. Samen met Luis duikt hij de auto in, haalt de originele radio er uit en sluit de nieuwe “even” voor ons aan. In het heetst van de strijd blazen ze twee zekeringen op die ook meten worden vervangen. Er wordt druk gepraat en overlegd, de mannen hebben lol. Wij staan er voor spek en bonen bij. 

De werkplaats

 Luis kruipt uit de auto en vraagt wat we gaan doen met de originele Renault radio. Die wil hij namelijk wel hebben. We kijken elkaar een beetje verbluft aan. We kennen elkaar per slot van rekening al een uur….. Die wilden we bewaren, mochten we de auto ooit weer eens verkopen; tweedehands behoudt in Portugal veel van zijn waarde als het maar oud genoeg is. O, jammer want zijn ex vrouw heeft zijn originele radio niet heel netjes behandeld en de knopjes zijn wat versleten.

We kijken elkaar aan …ach, wat kan het ons schelen. Hij mag hem hebben, als wij zijn oude exemplaar krijgen. Dan hebben we toch nog een origineel exemplaar. Luis blij, wij blij en anderhalf uur en een nieuwe accu en autoradio later, rijden we het terrein van de garage weer af. Met een factuur van € 108,00 op zak. Dát moet je in Nederland maar eens proberen!

Wij hebben een nieuwe garage en een tevreden gevoel. Wat is Portugal toch een heerlijk land!